Opowieść o tym, że nie cegła dom tworzy, a ludzie...

Dom w którym się wychowałam jest mały. Nie miałam w nim swojego miejsca, nie licząc chwil, kiedy mama nakrywała kocem stół i pozwalała mi pod nim mieszkać do wieczora.
Latarka dyndała na szyi.

Cały mój wewnętrzny świat utkał dom, którego nie lubię.
Noszę go jedynie w głowie, nie w sercu.

Zimny, mały dom!

Kiedy dostałam drewniane klocki - domki, zastanawiałam się jak je pomalować.

Postawiłam na prostotę:
biel
czerń
błękit

Domki wycięte z drewna znalezionego nad Bałtykiem, musiały pozyskać odrobinę słońca...

i proste symbole.

Domy narysowane przez mojego sześciolatka, wypełnione po mojemu, stały się nową ilustracją.

Za nami przeprowadzka. Cieszymy się. To my dom tworzymy gdziekolwiek będziemy... byle razem!

Mieszkamy ładnie i wrastamy w miejsce;)

Codzienna droga do szkoły i pracy...


Niech się wali cały świat...

Lubię wracać do domu...