Opowieść o tym, że malować każdy może, tylko, żeby to malowanie było autentyczne!

Pewnej ciepłej, wrześniowej soboty, 29 osób miało namalować obraz.

Na obraz złożyć się miały elementy typowe dla współczesnego miasta: 

kamienica, rower, człowiek z bagietką, komin fabryczny, gołąb, pies, psia kupa, most, znak: nakaz skrętu w lewo, droga na Ostrołękę, pojemnik na szkło, kwaśny deszcz, autobus, fontanna, ławka, drzewo, latarnia...

Środek wyrazu: czarna farba, pędzle różnej grubości

Utrudnienia: 

Pozyskanie tematu drogą losowania!

Praca po omacku!

Najpierw strach, potem radość;)

Praca zespołowa i bezinteresowna pomoc kolegi: bezcenne zjawisko;)

 Chmurkowa pomoc w pakiecie;)

Progressssssss;)

No i mamy kompozycję otwartą, ekspresyjną, wymagającą lekkiego retuszu opisowego i odrobiny koloru;)

Typografia na płótnach jest modna!

Dwie starsze panie zza granicy, myślały  że to praca dzieci. W chwili mej nieuwagi, postanowiły wzbogacić kompozycję;)

Jest więc silna potrzeba uzewnętrzniania się.

I może tak ustawić  w chmurkowych progach płótno o białej przestrzeni 

jeden metr na metr czterdzieści;)

Współczesne miasto wygląda tak!

Dzieło opisane należycie, pojechało do właścicieli, żeby wspomnieli czasem ciepłą wrześniową sobotę!

A na koniec kilka słów od siebie....

Artystów, którzy posługują się tymi samymi środkami wyrazu jest wielu. Nie wymyśliłam tuszu, cienkopisów, kredek. Nie wymyśliłam ptaków, ludzi, domków, jeża i słonia!  Najważniejsze, żeby efekt końcowy był autentyczny i wypływał z mózgu!

Dla mnie stało się jasnym, że trzeba być zawsze o krok do przodu!
Uściski;)