Opowieść o fascynacji.

Tak. Jestem zafascynowana poszukiwaniem słów. Trawię na to całe chwile! Pod drzewem, siedząc na czerwonym kocu. W pociągu, który pędzi na podłódzką wieś. W " Kolorach" na kawie. Wreszcie przy kuchennym stole, czyli w mym biurze;)

Krótkie zdania obwieszczające coś komuś. Nie służą na pozór niczemu i nikomu. A jednak cieszą mą duszę, bo ja przy tym szukaniu słów, zatracam się gdzieś, oczyszczając pamięć. 

Mam wobec nich plan
Muszę jednak zebrać ich sto! Nie spieszę się... Gromadzę je między kartkami pewnej książki...

Wiem, że się nie da! Wiem, że nie mam wpływu na ludzki los. Ale... może taki kupon! Taki tani kupon kogoś uszczęśliwi?! Ważny, bo sprawdzony.

Do "pięciu malutkich drzew" mam ja słabość. Od nich zaczęła się zabawa. Nie mogłam sobie odmówić!

Po co komu takie paciorki? Po co komu włóczkowe kanarki z takimi paciorkami? Ileż to w domach mamy zupełnie niepotrzebnych rzeczy...

Wilcze uszy miewam często. Lubię wilki. Co robić!

 Po co komu taki gruchot. A jednak... Żal czasem wyrzucić coś, co towarzyszy nam od wieków!