Pierwsza opowieść w Nowym Roku...

W WidzeJowiszach jest najwięcej nieba. Nie przysłaniają go kominy fabryk i wysokie bloki. Jak chcemy dokładnie obejrzeć to nasze niebo, biegniemy „w doły” i wdrapujemy się na hałdę. Wiatr tarmosi nam włosy, a Jowisze są na wyciągnięcie ręki. Szczególnie latem. Leżymy na plecach i dotykamy Jowiszy żując źdźbła. Nazywamy gwiazdy Jowiszami, bo tak się u nas w WidzeJowiszach utarło. Tak mówią wszyscy starzy. Taki już mamy zwyczaj, że jak się dziecko nowe urodzi, to mu rodzice chcą nieba uchylić i często mu to nasze niebo pokazują.

Asfalt urywa się po drodze do WidzeJowiszy. Potem zaczyna się wyboista droga i ta droga biegnie przez całe WidzeJowisze. Po deszczu mamy jeszcze więcej nieba niż mieliśmy. Całe odbija się w kałużach. Teraz to już naprawdę Jowisze są na wyciągnięcie ręki. Grzebiemy więc w kałużach, nabijamy Jowisze na patyki i usiłujemy je wyłapać do wiaderek.

Żeby się do takiej ilości nieba przyzwyczaić, trzeba żyć w WidzeJowiszach od samego początku...

Dobrego czasu w Nowym Roku i gwiazd na wyciągnięcie reki!!!